Take it easy ‘kiddo! Why are you in such a rush anyway?

Most people are rushing their way through life. They fail to take the time necessary to nurture their relationships, feed their mind, relax their body or get in touch with their soul's desire for freedom and peace.

Life moves relentlessly forward one day at a time, and there is nothing any of us can do to stop it or slow it down.

We are all getting older every day, but we don't have to grow older every day. Taking time to day-dream, visit a friend, or just have coffee with your significant other is time well-spent.

There is a rush to tomorrow by all of us. We are being prodded into the future by faster computers, shorter delivery times, and a general need to have it, do it, and see it all: NOW!

Take time today for yourself.

Take time to breathe in life, all of it: its color, splendor, smells, tastes, and sounds. From the smallest most insignificant event to the things you have taken for granted.

Tomorrow will be here before you know it.

Today will be a distant memory before you realize it. We create our futures and memories in the present. Go through life today, conscious of your surroundings.

Today is a gift of life.

Live it with gratitude and don't let the sun set today without seeing it, embracing it, and enjoying it.

Why are you in such a rush anyway?

You can't have it all, do it all, learn it all, see it all, become it all, teach it all, in one lifetime so why frustrate yourself and those who are in your immediate life circle with this relentless drive for whatever.

I am not suggesting "vegetable status" here. I am only asking you to evaluate your life philosophy and this need for something - that is missing in your life - and trying to make up for it by an over zealous push for something, anything.

One way to determine where you fit on this do nothing to trying to do everything continuum is to honestly get in touch with your ability to do NOTHING. Just sit or walk and reflect.

No agenda, no deadline, just a laid back approach to life once in a while.

“Hintay ka lang, it will come in the right time!!”

This entry is going to be short, but the whole concept of perfection has been bugging me for a long time already.

I get really annoyed at people who wait for everything to happen at the "perfect" time. --- “Hintay ka lang, it will come in the right time!!” --- I mean, to an extent that's fine, but when you start delaying everything indefinitely just waiting for this mythical time of perfectness, you miss out on a whole lot of stuff that you could have had in the meantime.

Life is going on while you wait for your little "perfect" time, it's not going to stop for you to lollygag your "perfect" little way along your "perfect" little road waiting for your "perfect" little moments to smack you upside the face.

There comes a point where life's going to say "The hell with it" and move on.

There's always going to be a more perfect time for something to happen. You have to accept that as a given and work with what the world hands your way. It may not be "perfect", but isn't something slightly less than perfect better than nothing at all?

Why do things need to start "perfect", anyway? Why can't they build to "perfect"? What happens if you get to that "perfect" moment and the newness of it causes something to happen which spoils the "perfect"ness of it? You just had your one "perfect" moment, and you blew it.

Now what?

Perfect is what you make it.

Perfect doesn't come to you, you must find it.

A Few Fries Short of A Happy Meal

So, I'm on this road again. I am walking alone. I have nowhere to go. No safe base to call home.

As I walk and walk, I fall.

I reach up and someone grabs my hand, and helps me stand tall. He tells me all sorts of sweet things. He says that he'll always be there. He leads me into a false sense of security.

Then leaves as if he never cared.

Now, I am left standing on the same road. The sun is blocked by the trees. I cry for my lost love, then fall to my knees.

As I am sobbing out loud and wiping my tears, along comes a young man. He promises me years. I walk with this one. I can see the sun once more. I am so happy, not sad. I love him to the core. As we walk and talk and kiss, and hug (like young lovers do), in bounce to people.

Their faces are not new. The first one is my lost love. He is returning to have me as his prize. I belong to nobody but him. Well, at least in his eyes.

The second one is my current love, a friend, who is the carrier of bad news. He seems to want to tell me that my love is the one I will now lose. He tells me nothing but the truth. He doesn't want to break my heart, but he tells me that the sun isn't always going to shine, and me and my love will soon part.

My first love is also telling me that me and my second love were never meant to be.

So, now I am stuck on this road again, all alone and I cry.

Why do people fall in love?

When all that love does is die?

To All The Single Ladies

Women are like apples on trees.

The best ones are at the top of the tree. Most men don't want to reach for the good ones because they are afraid of falling and getting hurt.

Instead, they just take the rotten apples from the ground that aren't as good, but easy...

The apples at the top think something is wrong with them, when in reality, they're amazing.

They just have to wait for the right man to come along, the one who's brave enough to climb all the way to the top of the tree.

Share this with other women who are good apples, even those who have already been picked!

And the men?

Well, that’s a different story.

Men are like a fine wine. They begin as grapes, and it's up to women to stomp the shit out of them until they turn into something acceptable to have dinner with.

When Lovers Become "Just Friends"

You wanna know what the truth is?

Okay.

I still love you and I probably will love you for a very long time. But I can't just be your buddy or your best friend with or without benefits…

Because as much as I enjoy the concept of being "just friends", in reality it's a bizarre form of torture and I’m just not willing to participate in it.

So, right now what I wanna do is just move on and get over you…

Let me be.

Allow me to love the life I have without you… far from your embrace… far from your sight… far from what we used to have.

And the only way for me to do that… is to not be around you anymore…

At least for now.

Midnight Thoughts

You cannot die of grief, though it feels as if you can.

A heart does not actually break, though sometimes your chest aches as if it is breaking. Grief dims with time. It is the way of things. There comes a day when you smile again, and you feel like a traitor.

How dare I feel happy.

How dare I be glad in a world where my ex-boyfriend is no more.

And then you cry fresh tears, because you do not miss him as much as you once did, and giving up your grief is another kind of death.

It’s a whole new kind of death…

And afterwards… if you’re lucky enough to survive, you learn to live and love again.

PLEASE ADD MY FACEBOOK ACCOUNT

Hi people,

Please add me on your facebook account.


Search:

Name: Prince Marvin Garcia

Email address: princemarvin10@yahoo.com


I'll be waiting.


Prince Marvin Garcia's Profile

Create Your Badge

Sign up for Love

Ultimately, they find out everything:


How you chew.

How you sip.

How you hum.

How you dance.

How you smell at every point in the day.

How you are on the phone with your mother.

The fact that many of your friends are shallow.

That you always have to sit on the aisle.

How you never really listen.

How whiny you get when you travel.

How you're not gracious to his friends when they call.

How certain game shows make you really really happy.

How cranky you get because you're too stupid to remember to eat.

How you manage to get confrontational only when it's with the absolute wrong person to be yelling at.

How you don't like the way you look in any picture you've taken since 1992.

How you're unable to get off the phone when you're running late because you don't have the ability to say, “This isn't a good time; can I call you back?”

How you have to lick certain fruits before actually eating them.

How you have no ability to save receipts...



So how do you know if they really like you? As in really, really like you?



If after all these things… they still want to sign on.

They still like you.

Game Not Over

Life is not a spectator sport; win, lose or draw, the game is in progress whether we want it to be or not.

So go ahead, argue with the refs, change the rules, cheat a little, take a break and tend to your wounds.

But play hard.

Play fast.

Play loose and free.

Play as if there's no tomorrow.

Ok so, it’s not whether you win or lose its how you play the game, right?

Quick Fix

As partners, as friends, as human beings, we all try to do the best we can. But the world is full of unexpected twists and turns.

And just when you’ve gotten the lay of the land, the ground underneath you shifts...

And knocks you off your feet.

If you're lucky, you'll end up with nothing more than a flesh wound, something a bandaid will cover.

But, some wounds are deeper than they first appear, and require more than just a quick fix. With some wounds, you have to rip of the bandaid, let them breathe and give them time to heal.

Ang labo nito ‘tsong! Mas malabo pa sa malinaw!

Ayokong hanapin mo ako dahil sa hindi mo ako makita, (malabo) dahil sa hindi mo ako maramdaman. (malabo pa rin)

Nitong nagdaang mga araw, nagbabago ako ng anyo. Isa akong yelo, na nakakulong sa bakal na puno ng kalawang. Hindi tumatakbo ang oras. Paano ako makakawala nang hindi natutunaw? Nang hindi nadudumhan?

Kung dumating ang oras na maghahanap ka, puntahan mo ang nagliliparang alikabok. Isa ako sa kanila. At kung sakaling mapuwing ka, isipin mong ako ang pumupuwing sa 'yo para di ka masaktan. Gusto kong maramdaman mo ang aking presensya nang hindi ako nakikita.

Kung madaan ka sa mga halaman, 'wag kang kukuha ni isang dahon man lang, baka ako ang iyong mapitas, malulungkot ako.

Pag ninais kong muling magbagong anyo, (ayoko pa) 'wag kang umasang makita ako, mag-iiba ako ng porma’t disenyo.

Kung mapadaan ka sa umaagos na tubig, damhin mo iyon ng iyong mga palad. Wag mong punasan, isipin mo ako, hayaan mong matuyo at saka ako maglalaho.

Isipin mo lang akong tumatawa, tulad ng lagi kong ginagawa. Isipin mo lang akong tinotopak, at tawagin mo akong baliw, hindi pa rin ako masasaktan, tulad ng dati.

Hindi mo man ako makita, hindi ako lalayo. Magbago man ako ng anyo, ako pa rin ako. 'Wag mo na akong hanapin dahil hindi ako nagtatago, pero hindi ako magpapakita. Hayaan mong lumipas ang panahon... hanggang sa naisin kong ilapit ang langit sa aking puso... doon lang ako magiging malaya.



P.S.

Hindi ako lumilimot, at hindi ako lilimot. Gusto ko lang maglakbay ng walang anino... ng walang kasaysayan para sa isang kaibigan.

Patawad.

Salamin, salamin, salamin sa dilim...

"Musta lakad mo kanina? Parang masigla ka ata." Sabi mo habang naghuhubad ako ng sapatos.

"Ayos lang. Nagkita uli kami."

"Sino? Ang dati mong boyfriend?"

"Oo. Naghiwalay na ata sila ng boyfriend niya. Nagtext siya sa kin kagabi kung pwede daw kaming magkwentuhan. Di pumunta ako. Parang wala naman kaming pinagsamahan kung di ako pupunta, di ba?"

"Sa bagay. Bakit naman daw ikaw ang tinext niya? Wala ba siyang ibang matext?"

"Ewan ko. Hindi ko alam. Ang dami namang nanliligaw sa kanya. Malay mo miss nya ako?"

"Asa ka pa. Ano naman kwinento sa iyo"

"Birthday niya kasi nung December. Bakit daw hindi ko siya tinawagan. Hindi ko rin daw siya niregaluhan noong pasko. Hindi ko nga siya maintindihan kasi hindi naman niya ako boyfriend. "

"Baka naman na-realize niya na ikaw mahal niya."

"Hindi ko alam. Sinabi rin niya yung naging problema nila ng boyfriend niya kaya nagkahiwalay sila. Pumayat nga siya. Parang ang daming iniisip. Pinapatawa ko nga eh."

"Ano namang pakiramdam noong nagkita kayo? Ngayon lang kayo nagkausap uli pagkatapos ng hiwalayan ninyo di ba?"

"Oo. Wala lang."

"Sige matutulog na ko. Bukas na lang tayo magkwentuhan uli."

Napansin mo siguro na natahimik ako. Naalala ko kasi ang mga matang yon. Kahit hindi niya sabihin sa kin. Alam kong iba pa rin mahal niya. Akala ko wala na kong mararamdaman nang magkita kami pero bakit naiinggit ako sa lalaking yun? Noon pinili kong lumayo para makasama niya mahal niya. Pero nasaktan lang pala siya. Naisip ko siguro mabait lang siya sa akin ngayon kasi wala siyang makausap. Pero naniniwala pa rin ako sa lahat ng sinasabi niya. Habang nag-uusap kami gusto ko siyang yakapin. Gusto kong sabihin na mahal ko pa rin siya. Pero hindi ko nagawa.

Gusto ko pa sanang makipagkwentuhan sa iyo pero inaantok ka na pala. Sige bukas na lang kita kakausapin, pagharap ko uli sa salamin.

Kwentong Langgam: May Lablayp Din Pala Sila

May nasalubong akong pulang langgam kanina.

"O, saan ka papunta?" tanong ko.

"Dyan lang sa may kanto. Susunduin ko gerpren ko, " sagot ng langgam.

"Pwede palang magka-gerpren ang tulad mo? Worker ant ka lang di ba? 'Kala ko yung mga nagkaka-gerpren lang eh yung mga yumayari sa reyna nyo..."

"Aaah, dyan kayo nagkakamali. Kahit naman worker lang ranggo namin, may karapatan rin naman kaming ma-inlab," mabilis na tugon ng langgam.

"Eh paano mo nalalaman kung sino ang gerpren mo sa daan-daang langgam na nasasalubong mo araw-araw?" muling tanong ko.

"Sus, para kang hindi MBB grad! Shempre, pheromone tsong. Actually, bawat isa sa amin ay may unique na pheromone...'kumbaga sa pabango eh signature scent ba. In fact, I'm wearing a Chanel Pheromone right now!" pa-konyong tugon ni langgam.

"A, ganun ba? Medyo na-sense ko nga. Mukhang naligo ka sa pheromone ah! O, sige, bilisan mo at baka mainip gerpren mo sa paghintay sa 'yo sa may kanto. Mahaba-haba pa itong lalakarin mo."

"Kaya nga eh...baka pwedeng maki-hitch sa sapatos mo?"

"No problem. Sige kapit ka lang. Mga ilang hakbang lang naman ito para sa akin eh," tugon ko.

Kumapit si langgam sa nakalawit na sintas at umakyat sa aking sapatos. Maya-maya ng kaunti ay may natanaw nga akong naghihintay na isa pang langgam sa may kanto. Ito na nga marahil ang gerpren na naghihintay dahil nakita kong sobrang na-excite itong langgam na ngayon ay nakabitin na sa dulo ng sintas ng sapatos at handang bumaging na ala-tarzan sa direksyon ng kasintahang naghihintay.

Napasigaw na lang ako ng "Sandali!!!", nang biglang umigkas itong si langgam at napailalim sa suwelas ng aking sapatos. Huli na ang lahat at kahit bakas ni langgam ay hindi ko makita sa sementadong kalsada. Ni impit na hiyaw ay hindi nakatakas mula sa naipit na nilalang.

Samantala, ang kasintahang langgam ay nanatiling nakatayo sa tabing kalsada habang ang hangin ay nagsimoy Chanel Pheromone. At nangilid ang luha sa aking mga mata hindi dahil sa tapang ng halimuyak na pumalaot sa hangin kundi dahil sa nasasaksihan kong pagluluksa ng isang pusong naulila.

Autopsy on a Spoiled Girlfriend

No cracks, no fractures, no missing bones whatsoever.

Taxi cabs were her favorite way to go around the city. The boyfriend would open the car door for her and assist her while getting off the vehicle. She would take his offered hand like a princess getting off a lovely carriage. She would tell his boyfriend, "That's what boyfriends are for." Her boyfriend would nod in approval, kiss her on her forehead and smile. Her every step was watched. Her boyfriend is her safety scout. Sweet.

"If you don't take care of me, I'll break up with you."


No pulled, strained muscles.

She did not suffer from any forms of fatigue. Her life was a bliss. No need to rush to a convenient store to grab a midnight snack. Her boyfriend would offer his phone and she would call the delivery hotline. And on those days when it was not possible to have the food delivered, he would buy it himself, not minding the time nor the weather. No need to go to a spa to relax. He would light an essence lamp and ask her to lay on her tummy. He would then sooth her tired muscles using his bare hands. He was not really good at this but it pleased her. "That's what boyfriends are for," she would think.

"Buy me food, or else I'll break up with you."


Perfect condition, from mouth to the intestines.

She was well-fed. Where to eat, what to eat.. it was her choice. Her every craving was satisfied. He would also introduce her to restaurants and plates she had never tried before. She would think it was fantastic. She would gain weight and think that was her boyfriend's fault. He would smile and tell her that how attractive she still was. Compliments. That's what boyfriends are for.

"Tell me I'm the prettiest or we're through."


Clean lungs. Healthy heart.

There was no way second-hand smoke could have harmed her. He was not a smoker. He lived a healthy life and so did she. He would take her to the country side and she would enjoy the sunshine and fresh air. He had to suspend several business trips so they could go together. Because according to her, that's what boyfriends are for.

"Let's go, or I'll find another boyfriend to take me there."


No signs of depression.

Hers was a worry-free life. Before she could even detect the problem, he already resolved it for her. She was trained not to care, not to worry about almost everything. Worrying was his job. That's what boyfriends are for. He would be sick but he would tell her not to worry. He would buy and take his medicines all by himself. She would be sick and he would worry to death. A simple migraine and he would panic.

"Make the pain go away, or you'll lose me."


She was in perfect health the night he left her and yet she was found dead the following morning.

One day I decided to quit...

I quit my job, my relationship, my spirituality. .. I wanted to quit my life.

I went to the woods to have one last talk with God.

"God", I said. "Can you give me one good reason not to quit?"

His answer surprised me...

"Look around", He said. "Do you see the fern and the bamboo?"

"Yes", I replied.

“When I planted the fern and the bamboo seeds, I took very good care of them. I gave them light. I gave them water. The fern quickly grew from the earth. Its brilliant green covered the floor. Yet nothing came from the bamboo seed. But I did not quit on the bamboo…”

“In the second year the Fern grew more vibrant and plentiful. And again, nothing came from the bamboo seed. But I did not quit on the bamboo.” He said.

"In the third year, there was still nothing from the bamboo seed. But I would not quit. In the fourth year, again, there was nothing from the bamboo seed…”

"I would not quit." He said.

"Then in the fifth year a tiny sprout emerged from the earth. Compared to the fern it was seemingly small and insignificant. .. But just 6 months later the bamboo rose to over 100 feet tall. It had spent the five years growing roots. Those roots made it strong and gave it what it needed to survive. I would not give any of my creations a challenge it could not handle."

He said to me. "Did you know, my child, that all this time you have been struggling, you have actually been growing roots."

"I would not quit on the bamboo. I will never quit on you.“

“Don't compare yourself to others..." He said. “The bamboo had a different purpose than the fern... Yet, they both make the forest beautiful." “Your time will come,“ God said to me."You will rise high!"

“How high should I rise?" I asked. “How high will the bamboo rise?" He asked in return. "As high as it can?” I questioned. "Yes." He said.

"Give me glory by rising as high as you can."

I left the forest and bring back this story.

I hope these words can help you see that God will never give up on you.

He will never give up on you.

Never regret a day in your life.

Good days give you happiness. Bad days give you experiences; both are essential to life.

A happy and meaningful life requires our continuous input and creativity. It does not happen by chance. It happens because of our choices and actions. And each day we are given new opportunities to choose and act and, in doing so, we create our own unique journey.

Keep going... Happiness keeps you Sweet, Trials keep you Strong, Sorrows keep you Human, Failures keep you humble , Success keeps You Glowing, but Only God keeps You Going!

Famous Break-up Lines

Here are some famous Break-up Lines... Do some of these lines ring a bell? Has anyone ever dumped you before? Well... here are some of the most obvious, insensitive and often over used break up lines...


1. "I just realized that I don't want to be touched."
(Virgin ka ‘te?)

2. "I'm confused and I need some time out to find myself!!!"
(Eto flashlight, go look for yourself!)

3. "Maybe this is not the right time for us."
(Anak ng tipaklong! di na kita tatanggapin ulit no?! Bakit? anong oras ba dapat?! alas-otso?????)

4. "Di kita maalagaan ng tulad ng ineexpect mo. You deserve someone better. That's not me."
(Bakit sinabi ko bang gusto ko ng YAYA????)

5. "Lasing lang ako kagabi. Sorry."
(Eh ako ba lasing? Sino nagsabi sa iyo na manligaw ka ng lasing!)

6. "We are too different from each other."
(Bakit anong klaseng ANIMAL ka??)

7. "We have to meet other people to see what it's like to be with someone else. I'm giving you that choice. If you come back to me, we'll both be better from having chosen freely"
(HoY! mga palusot mo! break kung ayaw mo na...dami mo pang satsat eh! )

8. "Someday, hahanapin kita, when we're both ready. When we don't care about the odds. Kung tayo talaga, tayo rin in the end, di ba?"
(Tarantado! Tataguan na kita! kala mo magpapahanap ako!!)

9. "I really think that we should break up." "Why?" "Because I don't know if I still love you."
(Tapos next week may kasama na siyang iba. Olrayt sa okei!)

10. "I just realized I haven't had time to walk my dog..."
( O cge! lakad mo na rin buong pamilya mo! magsama kayo ng aso mo!)

11. "It's not you, it's me...
(Buti alam mo!)

12."Talagang kapatid/kaibigan lang ang turing ko sa'yo, e. Let's keep it that way."
(Ganun mo pala ituring ang kapatid/kaibigan mo...tsk... tsk...)

13. “We are not growing anymore"
(nakalimutan ko nasa talampakan pala ang utak mo)

14. "I don't have feelings for you anymore."
(Wala ka kasing puso!)

15. "I need space..."
(Edi dun ka sa OUTER SPACE!)

16. "Mahahanap mo rin ang para sa iyo. Good luck na lang."
(Magtago kang mabuti ha, ayaw na kitang Makita.)

17. "We don't fit in together."
(Oo, ang taba mo kse. )

18. "Sorry kisses, di ka gusto ng mama ko"
(Hindi ko rin naman gusto ang nanay mo!)

19. "Sorry, I just realized mas gusto ko sa lalake "
(Eh di umamin ka rin! bakla!)

20. "let's call it QUITS! "
(QUITS mo mukha mo! Ano to laro?)

21. "Pupunta na ako sa America and I won't come back. Don't follow me there, please."
(Bakit sa AMerica? bakit hndi na lang sa IRAQ?)

22. " Na Realize ko mahal ko pa pala Ex ko/ mas mahal ko pala bestfriend ko"
(Sinong Ex?? May pumatol pa pala sayo?!?!?!?!)

23. " Masyado kang Bata "
(Mamasan pala ang gusto mo.)

24. " Kung talagang tayo kahit saang sulok ng mundo magtatagpo tayo"
(Hinding hindi na tayo magtatagpo.)

25. It was not meant to be ... so honey i am setting you free to look for your destiny"
(May pa-destiny destiny ka pang nalalaman...)

26. "our time together was beautiful ... but i realized that there are still things i like to discover so ...."
(Ikaw ba si Magellan???)

27. "You are too immature for me..."
(OO na, MAMASAN nga ang gus2 mo eh.)

28. "It seems that we are not compatible with each other."
(Hindi nga, TAO ako, HAYUP ka!)

29. "Tama na. Ayoko na. "
(Eh di WAG!!!!)

30. “I’ve decided to move on with my life... "
(Go on, basta wag ka ng magpapakita.)

31. "DI NA KITA MAHAL?"
(Ako ba tinanong mo kung mahal pa kita?)


Minsan sa buhay ng isang tao . . . masarap magmahal . . . pero pag iniwan ka nang taong mahal mo . . . Eto lang ang masasabi mo . . ."Minsan lang magmahal ang pusong tanga.”


Ikaw? Ano ang break up line mo?

Why Women Cry

A little boy asked his mother, "Why are you crying?"

"Because I'm a woman," she told him.

"I don't understand," he said.

His Mom just hugged him and said, "And you never will."

Later the little boy asked his father, "Why does mother seem to cry for no reason?"

"All women cry for no reason," was all his dad could say.

The little boy grew up and became a man, still wondering why women cry.

Finally he put in a call to God. When God got on the phone, he asked, "God, why do women cry so easily?"

God said:

"When I made the woman she had to be special. I made her shoulders strong enough to carry the weight of the world, yet gentle enough to give comfort.

I gave her an inner strength to endure childbirth and the rejection that many times comes from her children.

I gave her a hardness that allows her to keep going when everyone else gives up, and take care of her family through sickness and fatigue without complaining.

I gave her the sensitivity to love her children under any and all circumstances, even when her child has hurt her very badly.

I gave her strength to carry her husband through his faults and fashioned her from his rib to protect his heart.

I gave her wisdom to know that a good husband never hurts his wife, but sometimes tests her strengths and her resolve to stand beside him unfalteringly.

And finally, I gave her a tear to shed. This is hers exclusively to use whenever it is needed."

"You see my son," said God, "the beauty of a woman is not in the clothes she wears, the figure that she carries, or the way she combs her hair. The beauty of a woman must be seen in her eyes, because that is the doorway to her heart - the place where love resides."

YM Conversation (Issue No. 3)

Him: Marvin?

Me: A*****n ? Ikaw ba yan?

Him: Ako nga ‘to bhe. =)

Me: Kumusta ka na? Long time ahhh... ilang taon ba? Isa? Dalawa? Buhay ka pa pala.

Him: Grabe ka lang, nag tetext kaya ako syo.

Me: Oo nga pala... ng mga forwarded quotes. LOL.

Him: Minsan lang. Hehehe. Musta na si mommy mo?

Me: Ok naman. She’s doing better now. Medyo, she has to watch her diet and make sure na she gets enough rest every day. Hindi na din pwede masyado magpagod. Pero okay naman sya. Bakit mo natanong?

Him: Wala naman. Napanaginipan ko kse sya nung isang gabi eh.

Me: Ahhhh....

Him: Sorry, hindi na ako nakadalaw nung nasa hospital sya.

Me: Ok na sa amin yung mga prayers nyo. =)

Him: May boy friend ka na?

Me: Bakit ba lahat kayo tinatanong nyo ako nyan. Uso ba yan ngayon?

Him: Hindi naman, gusto ko lang malaman.

Me: Wala po. Single.

Him: Pwede kita ligawan ulit?

Me: Huh?

Him: Seryoso ako? Okay lang ba?

Me: Lasing ka ba o bored ka lang? After 2 years, babalik ka at sasabihin mo sa akin yan? Anong gusto mo naman maniwala ako?

Him: Kailan ba kita niloko?

Me: Hindi naman yun yung point ko eh. I mean why me? why now? Naubusan ka na ba ng pwedeng i date? Hahaha.

Him: Seryoso yung tao, pinagtatawanan mo. =(

Me: Ano ba kseng nakain mo?

Him: Wala. Na mimiss ko lang yung dati. Babawi ako ngayon promise. Dami kong kasalanan the last time eh.

Me: Kasalanan? Ano ka ba. Naghiwalay tayo ng walang sama ng loob sa isa’t isa diba. Nag usap tyo ng maayos noon. It was a mutual decision. Walang may kasalanan, there are just some things na hindi talaga meant to be. Parang tyo, we are just meant to be friends.

Him: So pwede nga kita ulit ligawan?

Me: Siguro mas okay na wag na lang. Friends na lang tayo. I think we are better off like this.

Him: Ganun. =(

Me: Opo.

Him: Hindi ka ba masaya nung tyo?

Me: Saan naman nanggaling yan? Syempre masaya. Sino ba naman ang makakalimot sa pagkain natin kay Babadji (na sarado na pala ngayon), na kinaibigan mo pa si ate para dagdagan lagi yung ulam natin at lagi pa tayong may soup. Hahahaha.

Him: Syempre, ma diskarte ang asawa mo noon eh. Sarado na sila? Saan ka na kumakain?

Me: Oo naman. Matagal na. Madami namang ibang kainan doon dba. =)

Him: Eh yung mga plato nasa bahay pa?

Me: Oo naman. Kasama ng mga mangkok, tasa, kutsara at tinidor na ninakaw mo pa sa cabinet ng mommy mo. Hahahaha. Kapag nag ta take out ako ng food, ginagamit ko yun, pero syempre bihira lang naman mangyari yun dahil tinatamad akong magdala ng food sa bahay kaya parati lang akong kumakain sa labas.

Him: Edi ginamit yun ng mga ex mo?

Me: Syempre naman. Ano namang gagamitin nila eh yun lang naman ang gamit ko sa bahay. Hehehe. Hayaan mo, sasabihin ko magpa thank you syo.

Him: Hmmmmp! Wag na.

Me: Asan na yung lover mong matanda? Tandang tanda ko pa. Doon ako nagsimulang magalit sa mga matatandang bading. Parati kse nilang inaagaw ang mga syota ko eh. Hahahaha.

Him: Wala na kme noon.

Me: Bakit eh love na love mo kaya yun. Imagine binura mo pa ako sa friendster dahil ayaw nya. Doon ka pa sa kanila tumira. Friends mo pa yung mga friends nya. Pero alam mo, naintindihan ko naman yun. You were starting a life with him at hindi naman makakatulong kung lagi ka pa ding magiging updated sa mga nangyayari sa kin dba.

Him: Sorry.

Me: No need to say sorry. Ito ang gusto kong maintindihan mo. We are where we are now because this is exactly where we are supposed to be. 2 years ago, siguro hindi pa natin maiintindihan, pero ngayon, everything makes perfect sense. Nangyari ang dapat mangyari for us to become better individuals. Even if we did not end up together, nag grow naman tyo dba... and now we know better.

Him: Kung may babalikan ka sa aming mga ex mo, sinong babalikan mo?

Me: Wow. Bigat! Parang the buzz lang. Tough ten question number seven. Hahaha. Hmmm.... yung totoo? Wala.

Him: Wala? Bakit? =(

Me: Because we had our chance. Tayo, kami... lahat... we were all given a chance. Pero kung hindi kayo, hindi kayo right? Yun nga ang natutunan ko eh, that time is never enough kaya you have to make the most of every moment. Walang assurance ang mga bagay bagay, pwedeng magkatabi kayo natulog ngayon pero wala na pala sya pag gising mo. The only way not to regret is to give it your all. Sabi nga dba, you have to love and give until it hurts no more. Kaya wala akong pipiliing balikan. Wala akong pipiliting ayusin. Why waste your time trying to make ends meet kung alam nyo naman na sa huli ay hindi rin kayo. I would rather waste my time waiting for the right guy and be ready and worthy when he comes my way.

Him: Give? Eh give na nga lang ako ng give, wala ng natira sa akin.

Me: Mali ka dyan. You never run out of love. Hindi ka pwede maubusan dahil hindi naman nila nakukuha syo ang pagmamahal mo. That’s the beauty of loving, the more you give, the more you gain. Pwedeng at certain times magkulang o sumobra kaya pero hindi ka mauubusan kailanman ng pagmamahal dahil kahit minsan hindi naman nakukuha ng ibang tao ang mga bagay na kusa nating ibinibigay sa kanila.

Him: That makes sense. Thank you.

Me: Thank you din. You came into my life during my lowest moment. Kung hindi ka dumating noon, hindi ko alam where I’d be now. Thank you for taking good care of my heart kahit hindi ka naman cardiologist.

Him: Hahaha. Hayaan mo, mag dodoktor ako. Miss you Bhe.
Me: Marvin na lang. =) Reserve mo na lang yan sa next boyfriend mo.

Him: =) I’ll see you around.

Me: Remember, no surprise visits.

Him: I can’t promise that.

Me: Bahala ka, hindi kita pagbubuksan ng pinto.

Him: Ingat ka. Miss you like hell.

Me: Same here. Nice to hear from you again.

Love is...many small pieces of you (and more)

Yesterday, everyone (but me) was out on a date. People were busy spending their money to celebrate their love, declare their love or prove their love to their better halves. While the whole world is busy loving, I decided to write about love instead...

LOVE IS...

Calling you every day, just to hear your voice.

Dancing on the side of the highway, just to have an excuse to hold you close while I’m stressed.

Kissing you when you have cough, and not ever caring if I catch it too.

Never letting my eyes wander from yours, even when we’re naked.

Telling you I love you every chance I get, even if you already know.

Not playing that song every single time you ask, because I don’t want you to get sick of it.

Screaming myself hoarse at one of our friends, just because he made you upset.

Telling you about my past, even though I do my best to forget.

Enjoying your faults as much as your good points.

Being unable to sleep without you in my arms.

Liking the friend that makes you happy sometimes, even if I think he’s a flirt.

Not screaming like a sissy when your mom calls me, even though she scares the shit out of me.

Crying as I leave town, even though I know I’ll be back.

Knowing how beautiful you are, even when you don’t feel like it.

Going at your pace, and then being slightly molested when you felt ready.

Dropping everything I want to do with a smile on my face, for something you want to do.

My heart melting when you answer the phone, even if you’re half asleep and grumped.

The best moment of my life being there when you cried, and I was able to hold you and tell you everything was alright.

Singing for you because you like it.

Telling you to call me whenever you want, even though I love to sleep.

Smiling like an idiot every time you tell me how much you like me.

Rubbing your nose with mine, just so we’re touching.

Knowing how to behave, and just not wanting to around you.

Making you laugh, and feeling like everything is right with the world when you do.

Feeling like everything is right with the world whenever you speak.

Always wondering if there is someone better for you, but knowing there’s no one better for me.

Making jokes at your expense during monster movie night, and then feeling like shit about it for days after.

Finally growing the balls to tell you how much I love You.

Writing every fluffy thing I ever have, while thinking of you.

Making a stupid list of ways that I love you, just because I wanted to surprise you.

Watching chick flicks, and liking them because they make you happy.

Not caring about the you-know-what, but giving you a reason to never do it again.

Apologizing for being an immature asshole, as often as I can.

Seeing fireworks, the heavens open up, and angels singing hallelujah, all from a kiss.

Not forbidding you from hanging out with the idiot, even though it does make me a little jealous.

Trust.

Riding home in silence after leaving your house, just so I’m not distracted and can think about you in peace and quiet.

Using you and peace and quiet in the same sentence.

Meaning “same here” every single time I say it, and not just saying it to be agreeable.

Picking an argument because I love to hear you win.

Never letting you win, but losing anyways.

Always ignoring the outside world for a three hour IM conversation about nothing.

Hanging on to your every word as if it were my life, because it is.

Knowing you’re the one.

Being more than ready to say “I do,” whenever you are.

Love is YOU... many small pieces of you and more.

YM CONVERSATIONS (ISSUE NO.2)

Him: Buzz

Me: Buzz

Him: Happy Valentine’s Day!

Me: Happy Valentine’s Day din. =)

Him: Sinong date mo?

Me: Wala.

Him: Ikaw pa.

Me: Ganun. Wala nga talaga. Kanina I went out with my agents. Nag videoke kme sa Maru Bar sa may Makati Avenue. Late na din kme natapos kaya kakauwi ko lang.

Him: Miss mo na ko noh?

Me: Ok lang. hahaha. Gawa na pala yung gripo sa bahay. Hindi mo na ako kailangan ipag-igib ng tubig sa labas. At may na discover akong kainan na masarap, super affordable pa, hindi ka na mamumulubi.

Him: Mabuti naman ipinaayos na ni kuya. Saan naman yang kainan na yan? Masarap ba talaga? Mas masarap pa syo?

Me: Oo nga eh. Ewan ko dun, basta isang araw bigla na lang may tubero sa bahay. Gago! Wala ng mas sasarap pa sa kin. Hahaha.

Him: Sino ng boyfriend mo?

Me: Wala.

Him: Nakipag break ka sa akin tapos wala ka pa ding boyfriend.

Me: When I broke up with you, I just wanted some time to think things over. Gusto ko lang talaga mag isip. Gusto kong malaman kung tama pa bang ipagpatuloy yung relationship natin. Hindi naman ako nakipag break para mag hanap ng iba. Hindi ako naki pag break dahil may iba na. Mali naman kse yung iniisip mo eh.

Him: Masaya naman kse tayo. Wala naman akong nakikitang problema, kaya hindi ko maintindihan kung bakit kailangan natin maghiwalay.

Me: Sorry.

Him: Naging masama ba ako syo?

Me: Hindi. Ano ka ba naman. You were amazing. In fact, napaka swerte ko nga syo eh. Hindi ko nga alam kung paano mo ako natagalan. You are by far the best blessing God has ever given me and I'm so happy that he gave you to me to love. Even though I don't deserve all that you are to me and all that you do for me, I want you to know that I am so very grateful for you. I'm so grateful for all the wonderful memories we have shared throughout those wonderful months: all the smiles, laughter and even the tears. Loving you has made my life come alive. Some people go through life and never live it: I mean REALLY live it. But I thank God that He let me really live my life to the fullest by giving me you. You light up my world and show me things I never dreamed I'd see. Thank you for all that you do for me and all that you have given me.

Him: Mahal mo pa ba ako?

Me: Hindi naman nawawala yun eh. Hindi basta basta. I think, once you love someone, you will always love them even if you are not together anymore.

Him: Sabi na love mo pa yung mga exes mo eh.

Me: Yeah, pero hindi na same intensity as before. Siguro more of concern na lang. Kung may mangyaring masama sa kanila, I’m sure mag wo-worry pa rin naman ako.

Him: Wala ka talagang date?

Me: Wala nga po. Bakit ba ang kulit mo?

Him: Walang nag invite noh!

Me: Hahaha. Kapal mo. Meron noh. Ayaw ko lang talagang umalis. Mas ok na ko dito sa bahay. Teka nga, bakit ba ako ang tinatanong mo ng tinatanong? Bakit ikaw may date ka ba? Siguro may bf ka na noh!

Him: Hmmmmm...

Me: So, I guess meron nga?

Him: Yup.

Me: Grabe, mas nauna ka pa sa kin! Hahaha. Karma ko ba to? =( Kidding aside, I’m happy for you.

Him: Totoo?

Me: Totoo.

Him: I’m sorry ha. I never planned this. Nangyari lang.

Me: You don’t have to explain. Technically, you are single and eligible. =)

Him: Hindi ka galit? Promise?

Me: Love doesn’t come along every day. Kaya nga when it comes knocking your door, I think it’s but right to let it come in. The last thing I want you to feel is guilt over something that is supposed to be wonderful. I’ll always be here.

Him: Thank you Hon. I hope this time it’ll last.

Me: I hope so too.

Batman Holding Hands With Darth Vader

COMING SOON

Batman holding hands with Darth Vader as the two stare out at the city lights below.

Of course Batman would never hold hands with the likes of Vader... in public ... but you never know what goes on behind closed doors.

Here are two men who wear black costumes and have a hard time opening up to others. Maybe they would find comfort in one another, during times of silence, when the big, bold, bright city awaits their next move.

Everybody needs a hug, right?

Paano Kung Ganito Ang Relo Mo?

Ma late ka kaya?

Explanation of clock numerals


1. Legendre's constant

2. "An infinite number of mathematicians...

3. A Unicode character XML "numeric character reference"

4. Modular arithmetic

5. The Golden Mean reworked a little

6. Three Factorial (3*2*1)

7. 6.99999.. Though a different number than 7, still equals 7

8. Graphical representation of Binary code

9. An example of a base-4 number

10. A Binomial Coefficient

11. An example of Hexadecimal encoding

12. The cube root is the inverse of 12^3

Sweetest Pinoy Gay Love Story: “My Most Beautiful Mistake”

Nagising ako sa tunog ng pag-bagsak ng sapatos sa sahig.

"Hey, I'm leaving soon. Just lock the room before you leave." Sabi sakin ng isang di ko kilalang boses.

Pagbukas ng mata ko, nakita ko ang isang lalake na nakabihis ng pantalon na slacks at walang damit. Maganda ang hubog ng katawan at medyo may itsura. Ang totoo, gwapo siya. Sinwerte yata ako kagabi.

"Sino ka?" tanong ko sa kanya, kahit alam ko na.

"So you get amnesia on the day after?" sagot niya habang nagpupunas ng buhok.

"What time is it?" Hindi ko na sinagot ang tanong niya.

"Quarter past two." Biglang nagising ang diwa ko. Naalala ko ang kasal ng kapatid ko.

"Shit!" Sabay bango ko sa pagkakahiga a dali-daling pinulot ang damit ko sa sahig at nagbihis. "Shit! Shit!
Shit!"

"Ano, natatae ka?" nang-asar pa ang gago habang tumatawa sa sinabi nya. Hindi ko na pinansin at nagmadiling umalis.

"Matteo." sabi niya sakin bago makarating sa pinto.

"Ano?"

"Matteo ang pangalan ko. But my mum calls me Pikoy." Natawa ako sa sinabi niya. Alam niya kaya na titi ang tawag sa kanya ng mama niya? Inisip ko na parang tugma naman, base sa nangyari kagabi.

"What's so funny?"

"Forget it." Sabi ko bago tuluyang lumabas sa pinto.

"Bye, Pikoy."

Tawa ko sa sarili ko. Ilang segundo pa lang ako nakalabas ng pinto ng bumalik ako sa kwarto niya.

"Where's my car?" tanong ko sa kanya

"Alchemy. We used my car last night. If you want I can…" Kabog ng pinto na ang nagpatahimik sa kanya.

Matagal na ako sa sirkulasyon, `di na bago sakin ang magising sa kama ng isang estranghero. Di ko na inaalam ang pangalan, wala ng usapan. Walang kakabit ng tali. May pagka-abnormal yata ako. O malamang, kahit hindi ko maamin sa sarili ko, takot lang talaga ako. Naranasan ko na. Matagal na panahon na rin pero ayaw ko na ulitin. Hindi na ako natuto sa nakita ko sa mummy at daddy ko. O kaya sa mga kapatid nila. O sa mga napapanood ko sa peikula. Walang katuturan ang relasyon. Walang kauturan ang kasal. Pero kahit ilang ulit kong sabihin yun sa nakababata kong kapatid na babae, hindi parin siya nakinig sakin. Ikakasal siya ngayong araw. Lintik. Basta sinabi ko na lang sa kana na wag akong sisihin sa hindi magandang mangyayari.

Dali-dali na lang akong kumuha ng cab sa ibaba ng condo niya. Hindi mahirap makakuha, sa Eastwood siya nakatira. Hindi ko namalayan yun kagabi. Pagkakuha ko ng kotse, direcho na ako ng unit ko sa Ortigas, mabilis na paligo, konting pabango. Nahirapan lang ako sa pagsuot ng ribbon sa leeg. Hindi ako marunong kaya tsumaba na lang ako. Kung pwede lang sanang mag t-shirt na lang.

Thirty minutes bago magsimula nakaratig na ako sa pagdadausan ng kasal — isang maliit na chapel sa New Manila. Mabuti na lang pala hindi ako nag t-shirt kung hindi magmumukha akong basurero sa gitna ng mga taong ito. Pagkalabas lang ng kotse ko, naramdaman ko ang cellphone sa bulsa. Si bunso tumatawag.

"BB?" pambungad sakin ng kapatid ko. BB ang tawag nya sakin, ibig sabihin big brother. Nahilig yata masyado sa Pinoy Big Brother `tong kapatid ko. Merong iba sa boses niya. Malungkot. Umiiyak.

"Nasan ka?" tanong ko sa kanya.

"Sa room dito sa likod."

"Punta na ako diyan. Hintayin mo ako."

Nadatnan ko si Kelly na umiiyak sa harap ng salamin. Suot na ang kanyang traje-de-boda, maayos na ang buhok, mejo magulo ng konti ang make-up dahil sa kakapunas ng luha. Biglang ngiti pagkakita nya sakin. Agad ko syang nilapitan at niyakap.

"What's wrong?" tanong ko. Natatakot ako sa isasagot niya.

"You look better than I do on my wedding day!" Pabiro niyang sabi habang humihikib. Hindi ko na napigilan ngumiti. Akala ko sasabihin niya sakin na hindi na tuloy and kasal. Masyado yata talaga akong nanunuod ng pelikula.

"I miss you."

"Miss me? Eh di naman ako nawala ah!" sabi ko sa kanya habang pinupunasan ang luha nya.

"`Di naman kelangan wala para ma-miss." Alam ko ang ibig sabihin ni Kelly. Mag-aasawa na siya. Natural lang ang umiyak.

"And I miss dad. Sana nandito siya."

"Kelly…" Hindi ko na ala ang susunod kong sasabihin. Siguro nga, ganoon talaga kahalaga sa isang babae ng ilakad sa altar ng kanyang ama.

"Kelly, it's all right. I'll walk you down that aisle. Tahan na, wag ka ng umiyak. Tingnan mo ang pangit-pangit mo na oh. Para kang punk diyan sa mascara mong sabog." Tumahan na rin siya sa pag-iyak at tumawa.

"Let's fix you up, okay?"

"You're always so good at that," sabi niya sakin. Habang tinatanggal ang ribbon sa leeg ko para ayusin.

"And I always will be. I'm you're big brother, that's what I do."

Kami lang ni Kelly and magkapatid. Tatlong taon ang tanda ko sa kanya pero kahit ganoon, naging malapit parin kami sa isa't-isa. Dala na rin siguro ng pagigi naming ulila sa ama kaya ako na ang nagsilbing gabay sa kanya. Nandiyan ang mummy namin pero iba parin ang may lalake na tumitingin sayo habang lumalaki ka. Wala kaming sikreto sa isa't isa ni Kelly, alam nia ang pagkatao ko at ni minsan ay hindi niya pinaramdam sakin na nag-iba ang turing niya mula nung malaman niya. Ang naaalala ko lang nung malaman niya, sabi niya may mag-lilinis na ng mga kuko niya ng libre. Sabay tawa. Noong nagdadalaga si Kelly, ako parin ang bantay niya — tagahatid sa gimik, taga-sundo sa school, taga-screen ng boyfriend. Si Macky ang naging pinaka-matino sa naging nobyo niya. Kaya siguro hindi niya siya nagdalawang-isip nung nag-propose ito sa kanya. At nagpropose pa talaga ang mokong sa kapatid ko habang nandun ako. Sa isang banda, dahil sa ginawa niyang iyon, naisip ko na sincere nga siya sa kapatid ko. Utos kapatid ko na lang, huwag na huwag sasaktan ang bunso ko kung hindi hukay ang katapat niya.

"BB, umamin ka sakin." sabi ni Kelly habang inaayos ang ribbon.

"Ano yun?"

"Crush mo si Macky dati, noh?"

"HA?! Si Macky? Kadiri!"

"Asuuus! Kadiri ka pa diyan! Kala mo ba hindi ko nahalata? Lagkit mo kaya makatingin! Parang kakainin mo eh!"

"Ah. Hehe." Buking! Baka sakalin ako ng ribbon ko. "Sarap nyang tingnan eh!" Sabi ko ng pabulong.

"Masarap talaga! Pero ikakasal na kami at inaalisan na kita ng karapatan na masarapan!" Sabay ngiti sa sinabi.

"Ask me bakit ako pumayag magpakasal." Tanong niya sakin.

"O sige, bakit?"

"Kasi dati nararamdaman ko, malapit ka na niyang patulan! Parang may tendency, alam mo yun?. Baka makawala pa eh!" Sabay tawanan kami ng malakas. Bruhang to! Kung hindi sana naglandi eh sakin sana si Macky!

"Kelly?" Sabi ng isang pamilyar na boses mula sa bumubukang pintuan. Si Mummy.

"Mummy!" Sabi ni Kelly sabay yakap kay Mummy, naiiyak ulit.

Pagkatapos naming maayos ang make-up niya!

"Oras na, baby." Sabi ng mummy ko.

"Oh sige, mi!" sabi ni Kelly habang nagpupunas ng luha. "Lalabas na kami sandali na lang." Tumango sakin at umalis na si mummy.

"Isn't she ging to give you "The Talk"? tanong ko kay Kelly.

"Tapos na. Kagabi pa."

"Hmm… convenient. Para di na masira make-up mo." Inayos ko na ang belo ni Kelly. Bumukas ang pinto at pumasok si Nina, and bestfriend ni Kelly sabay tili ganun din si bunso.

"Ang ganda-ganda mo, friend?" sabi ni Nina. Itim ang kulay ng kasal ni Kelly kaya itim ang suot ni Nina at may bulaklak sa puti sa tenga. Si Kelly lamang ang naka suot ng puti. Inabot ni Nina ang isang pirasong bughaw na tulip kay Kelly, and kanyang boquet.

"I know!" sabi naman ni Kelly habang nagpo-pose ala-modelo sabay pakingdat-kindat na mata. Tumawa na lang ako sa dalawa. Naging malapit nadin saakin si Nina dahil sa madalas pagpunta niya sa bahay namin nung doon pa ako sa amin nakatira. Magka-classmate sila ni Kelly mula pre-school at di na naghiwalay ang dalawa. Akala ko dati susunod si Kelly sakin at magiging lesbiana. Mabuti na lang hindi, gusto ko ng pamangkin dahil alam ko wala akong magiging anak.

" Tara na! Dalawang `to para kayong mga ewan diyan" sabi ko. Hindi nagtagal tumugtog na sa loob ng chapel. Natapos ng maglakad ang lahat, nagsimula ng tugtugin ang Bride's Chorus, hudyat ng paglakad ko kay Kelly sa altar. Totoong pinaka-maganda ang babae sa kanyang kasal. Hindi maitago ni Kelly ang saya, ito na ang pinakamalaking ngiti na kakita ko sa kanya. Nagsitayo na ang lahat. Nakita ko si Macky sa harap, talagang napaka-gwapo ng magiging bayaw ko. Nainis ulit ako kay Kelly. Mang-aagaw na bruha! Sino yung nasa tabi ni Macky? Best man, natural, pero ngayon ko lang siya nakita. habang papalapit kami sa altar unti-unti kong naaninag ang mukha ng best man nila. Shit! Shit! Shit! Mali ako, nakita ko na pala siya. Si Pikoy.Nahalata ni Kelly ang mukha ko, nanlaki ang mata ko sa pagkabigla.

"Okay ka lang, BB? Parang ikaw ang ikakasal ah!" Mahinang sabi niya sakin.

"I'm just… I'm just so happy for you." Okay na sa sagot na yun si Kelly, iniabot ko na siya kay Macky habang pilit na umiiwas sa tingin ni Matteo. Alam ko na namumukhaan niya ako, ang laki ng ngiti niya saakin. Halos may kasama pang tawa. Hanggang matapos ang sermonya, hindi ako mapakali. Tingin ng tingin sakin si Matteo. Ramdam kong naubusan ako ng dugo sa mukha. Iniisip ko, eh ano ngayon? Pero hindi nakatulong.Nang matapos ang kasal, dumirecho agad ako sa kotse para pumunta sa reception sa clubhouse ng village na tinitirahan ngayon ni mummy. Pagkabukas ko ng pinto nakita ko ang reflection ni Matteo sa salamin ng pintuan.

"What?" Tanong ko sa kanya na parang wala lang.

"What did you say your name was again?" Sabi niya ng nakangiti.

"I didn't tell you my name." Sagot ko sa tanong niya.

"Oh yeah, you didn't. So… what is it? What's your name?" Pagpupumilit niya sakin.

"Hindi mo na kailangan malaman." Pumasok na ako at sinimulang paandarin ang kotse. Hindi pa nakakaandar ay hinarangan niya ang kotse ko. Binuksan ko ulit ang pinto at bumaba.

"What do you want?" Asar na taong ko sa kanya.

"A ride. My friend took my car and there's no one else around." Sabi niya. Napansin ko nga, wala na lahat ng sasakyan. Walang dumadaan na taxi dito. Naasar ako sa kanya pero naawa din ako. Hindi ko naman siya pwedeng iwan dito. Kahit gaano ko kaasar, pinapasok ko na lang siya sa kabilang pinto.

"Thanks," wika niya pagkapasok sa pinto. Hindi ako sumagot. Naging napaka awkward ng sandali kaya nagsimula ulit siyang magtanong,

"So… are you like Kelly's father?" Tumingin na lang ako sa kanya na gustong kong sabihin na napaka-tanga ng tanong niya.

"Oookay… Hindi ka naman ganun katanda ang itsura mo." Tahimik parin ako.

"Marunong ka naman magsalita, diba?"

"Oo." Yun lang ang naging sagot ko sa kanya. Nakarating na rin kami sa wakas sa clubhouse. Sa akin lang parang limang oras ang nilakbay ko.

"That was a nice conversation." Sabi niya.Nakangiti parin siya sakin, walang bahid ng pagka-inis sa mukha niya. Maganda ang ngiti ni Matteo. Maganda ang labi niya, ang mga ngipin, ang mga guhit sa tabi ng labi. Naalala ko bigla kagabi noong nakapatong ang mga labing yun sa labi ko. Ibang klase kung humalik si Matteo, mabagal, sensual, matamis. Napakagat ako ng labi. Nakatingin parin siya sakin na parang nang-aakit. Hindi ko na mapigilan
ang sarili ko, mabilis na inabot ko sa leeg nya ang kamay ko at hinila ko ang leeg niya papunta sakin. Mabilis naman nagpatong ang labi namin. Pero hindi siya humahalik. Oo nga't nakapatong ang labi niya pero hindi gumalaw. Tang ina, napahiya ako! Inalis ko na ang labi ko at bumalik sa pagkakaupo.

"Thanks for the ride." Binuksan na niya ang pinto at lumakad papunta ng clubhouse.

Ilang beses kong inuntog ang ulo ko sa manibela. Ang tanga-tanga ko! Shit! Pero kasalanan niya! Nang-aakit siya eh! Ang mokong na `to! Nanliit ako, di ko alam kung pano ko ipapakita ko mukha ko sa kanya mamaya. Paglabas ng ko ng kotse ay nakapagsindi muna ako ng dalawang yosi para magipon ng lakas ng loob. Sa loob nakita ko agad si Mummy at Macky nagsasayaw, ang ama naman ni Macky at si Kelly. Hindi ko nakita si Matteo. Mabuti naman. Lumapit ako sa ama ni Macky at Kelly.

"May I, Mr. Santana?" Tanong ko sa ama ni Macky.

"Of course." Sabay abot sakin ng todo-ngiting si Kelly.

"You have a wonderful sister"

"I know, sir. Thank you." Ngumiti ako sa kanya at umalis na din para umupo.

"So… Mrs. Santana…" napangiti kami pareho ni Kelly.

"Of course I know you're wonderful, you're my sister."

"Mana-mana yan, diba, BB?"

"You know it! Bunso, pwede ba akong sumama sa honeymoon niyo?" pabirong tanong ko kay Kelly. " Para matikman ko man lang si Macky."

"Ay sorry ka, hindi pwede! Dapat ginahasa mo siya nung di pa kami kasal. Off-limits na siya ngayon."

"Malas." Nagsabay kami sa isang malakas na tawa ni Kelly hanggang ma tumapik sa balikat ko. Pag lingon ko nakita ko si Matteo. Shit ulit!

"Matt!" Sabi ni Kelly kay Matteo. "Oh, I haven't introduced you yet. Matt, meet the most wonderful brother in the whole wide world, Kiros."

"Well, it's certainly a rare occassion to meet the most wonderful brother in the world." Inabot niya sakin ang kama niya sabay ngiti. Lintik na ngiti yan pinahiya ako kanina. At aktor ang mokong na ito. Makikisakay na lang ako.

"Matt is Macky's brother," sabi ni Kelly. Double Shit!

"Ah… yes… I'm Mack's brother. I'm sorry I didn't tell you," sabi sakin ni Matt na todo ang ngiti, halatang natatawa.

"Wait, so you know each other?" Tanong ni Kelly kaw Matt.

"Yeah… well, not really. Sinakyan ko siya kanina." Parang nawalan ako ng hininga sa sinabi niya.

"I mean, nakisakay ako sa kotse niya papunta dito."

"Ahhh." sabi ni Kelly na halatang iba ang inisip sa sinabi niya.

"Uhm.. she's… yours. I gotta get myself a drink." Umalis ako sa kinatatayuan ko at lumapit sa pinakamalapit na waiter na may dalang champaigne at inubos sa isang lagok. Bago umalis ang waiter, kumuha ulit ako ng isa at lumabas sa may kotse ko, nagsindi ng yosi. Pagkatapos ng ilang sandali, lumabas si Kelly, nababahala ang mukha niya.

"Okay ka lang, BB?"

"I slept with Matt!" Biglang bukas ng bibig ko, hindi ko na napigilan. Hindi ko alam kung bakit ko sinabi yun bigla pero wala na ako magagawa, nakalabas na. Siguro dahil mapagkakatiwalaan ko si Kelly.

"YOU…" Gulat na sabi ni Kelly.

"You slept with Matt?!!!" Hininaan niya ang boses niya.

"Who slept with who?" Sabi ni Macky paputa sa kinaroroonan namin. Narinig niya kaya? Tang ina, so much for trusting Kelly.

"Yeah, who slept with who? Si Matt, kasunod sa yapak ni Macky.

"Excuse me, this is a private conversation, God! And my sex life is none of your business!!!" Galit na sabi ko sa dalawang dumating.

"May boyfriend si Kiros." Sabi ni Kelly kay Macky, sabay tingin kay Matt na nakangiti.

"I DON'T HAVE A BOYFRIEND!" Asar na asar na talaga ako!

"May boyfriend si Kiros?" Sabay na tanong nila Macky at Matteo.

"Hindi niyo ba narinig ang sinabi ko?" Asaaaaar!

"Honey, I think the guests are calling for us." Sabi ni Kelly kay Macky habang hinihila pabalik sa loob. "BB, mamaya na tayo magusap!"

"KELLY!" Tawag ko sa kanya.

"KELLY BUMALIK KA DITO!" Hindi na siya nakinig.

"So you have a boyfriend?" Nagulat ako, nakalimutan ko na nandito pa pala si Matteo. Inubos ko ang natitirang champaigne, tinapon ang yosi at nagsindi ng bago. Hindi ko sinagot ang tanong niya.

"You slept with me and you didn't tell me you have a boyfriend?" May bahid ng konting galit sa boses niya.

"Is that why you're avoiding me?"

"I don't have a boyfriend, she meant you," kalmado na ako ngayon.

"So I'm your boyfriend?" Nakangiti na ngayon ang engot.

"NO!!! Hindi kita boyfriend, wala akong boyfriend at definitely ayaw kong magka-boyfriend!"

"Talaga lang ha…"

"Talaga, now leave me alone!"

"So you told Kelly about us?" Lumapit siya sa akin at sumandal din sa kotse ko katabi ko.

"Look, there's no `us,' Matt!"

"Ahu….okay… so you told Kelly about you and me?" Tinitigan ko na lang siya sa mata. Gusto ko na siyang sakalin.
"Oookay… let me rephrase that, you told Kelly about what HAPPENED between you and, separately, me?"

"Oo." Kinuha niya ang sigarilyo ko.

"You are so into me, aren't you?" Pabirong sabi niya sakin at binuga ang yosi ko.

"Gago!"

"Alam mo sa tigin ko, may gusto ko sakin. Sinunggaban mo nga ako ng halik kanina eh."

"Walang ibig sabihin `yun," namula ang pisngi ko sa sinabi niya.

"Okay lang. `Di din naman kita gusto eh."

"Good! That's good." Aray. mokong na `to. Nasaktan ako sa sinabi niya ah! Hindi ko alam kung bakit, siguro nasaktan ang ego ko.

"But I bet, magkakagusto ka sakin! Pero hindi ako papatol sayo kahit akitin mo pa ako."

"Hahaha!" Natawa ako sa sinabi niya pero sinadya kong lumakas ang tawa ko.

"Never gonna happen."

"We'll see about that, BB!" Tinapon na niya ang yosi at naglakad paputang clubhouse.

"You're on, Pikoy!"

Kinaumagahan, nagising ako sa ring ng telepono, si Kelly tumatawag.

"BB," pambungad nyang bati.

"Kelly ang aga pa!"

"BB may utang ka saking kwento."

"Masyado ka pang bata."

"Pag-kinwento mo sakin, ikukwento ko sayo nangyari samin kagabi ni Macky."

"Salamat na lang."

"Che! Bahala ka nga diyan," mabuti na lang umalis na si Kelly sa piaguusapan namin. "BB, remember ha! You promised me you'll take us to the airport." Ngayon nga pala ang alis ni Kelly at Macky para sa honeymoon nila. Ako ang nagregalo kay Kelly noon, isang linggo sa Hawaii .

"Yeah, yeah, I remember."

"We're all packed up na, punta ka na dito."

"Sige, shower na ako."

Hinatid ko si Kelly at Macky sa airport. Ibinilin sakin ni Kelly ang bahay. Dun muna daw ako tumira para alagaan ang kanilang aso, si Legazpi. Napaka-istupidong pangalan para sa aso kung ako tatanungin mo, pero gusto ko na rin si Zap, tawag ko sa aso. Pumayag na ako. Pero pina-sumpa niya ako na doon ako matutulog hanggang dumating silanext week. Sabi ko walang problema. Pagkagaling ng airport, dumirecho na ako sa bahay nila para pakainin si Zap. Nabigla ako ng nakita kong bukas ng pinto, kahol ng kahol ang aso. May magnanakaw yata. Kumuha ako ng tubo na malapit sa may pintuan bago pumasok, inutusan ko ang sarili ko na itanong kay Kelly kung bakit may tubo dun. Napaka out-of-place. Hindi ako gumawa ng ingay, baka malaman ng magnanakaw na may tao at tumakbo. Walang magulo, walang nakuha sa sala, ang tv nandun parin at nakabukas. Siguro alam ng magnanakaw na matagal bago bumalik and may-ari ng bahay. Nasa kusina si Zap kumakahol. Kumakahol si Zap sa ref. Pagtingin ko, may lalakeng naka-dungaw at may kinukuha sa loob.

"You have got to be kidding me!" sabi ko at nahulog ang tubo na dala ko. Napalingon si Matteo sa ingay ng tubo ng nahulog.

"O, Kiros! Anong ginagawa mo dito?" Nilagay niya ang gatas na kinuha sa ref at binuhos sa lalagyan ni Zap.

"I was going to ask you the same thing."

"Well, Kelly asked me to stay here 'till they get back. You? What's your excuse? Sinusundan mo ako `no?" Ngumiti siya sa akin habang hinihimas ang ulo ng aso.

"Remind me to kill Kelly when she gets back." Wika ko sa kanya.

"Okay, I will."

Pagkatapos noon umuwi na ako para kumuha ng mga damit sa gagamitin. Habang nasa byahe, nag-ring ang telepono ko.

"Hello?"

"Kiros? It's Matt."

"Where did you get my number?"

"Kelly gave it to me."

"Remind me to kill her twice."Natawa siya sa sinabi ko.

"Hey, listen, can you pick up a food for Legazpi on your way back."

"What makes you think I'm coming back?"

"Because I'm here. And I know you want to see me again."

Puki ng ina! Ayaw niya talaga akong tigilan! Napaka aroganteng litsugas! Binagsak ko ang telepono. Pagkalipas ng tatlong oras nakabalik na ako sa bahay nila Kelly dala ang isang sakong pagkain ni Zap. Binuksan ni Matteo ang pinto.

"You can't get enough of me, can you?" tanong ni Matt sakin. Sinubsob ko sa dibdib niya ang dogfood na dala ko.

"Matt, listen, I have some rules." sabi ko sa kanya.

"Bakit? Di naman ikaw may-ari ng bahay ah!" protesta niya.

"Number one! Sa sala ka matutulog, sakin ang guest room."

"Fine by me."

"Two, salitan tayo maghuhugas ng pinggan. At three, bawal ka magdala ng lalake dito"

"Gusto mo lang akong solohin."

Dumirecho ako sa guest room dala ng mga gamit ko. Hindi ko alam ang tumatakbo sa utak ni Kelly pero hindi ako natutuwa. Ang lalake, pang isang gabihan lang. Akala ko sinwerte ako kay Matt nung inuwi niya ako sa bahay niya noong isang gabi. Mali . Pagkatapos kong maligo bumaba ako. Naamoy ko ang masarap na niluluto sa kusina.

"Are you sure you can cook?" Tanong ko kay Matt.

"I'm a chef!"

"Hindi ko tinatanong kung anong trabaho mo, oo o hindi lang."

"We're having Couscous-Stuffed Pork Chops." sabi niya.

"Gusto ko ng sardinas."

"Oh that is so rude!"

"Baka may gayuma yang niluluto mo."

Binigyan niya ako ng dirty finger. Kumuha ako ng softdrinks sa ref ni Kelly.

"Get the wine, this will be finish soon."

"Wine-wine ka dyan! Wag ka maarte. Couscous pork chop. Ha! Kuskusin ko yang mukha mo eh!" Nilaro ko si Zap hanggang makapag-handa si Matt ng mesa. Siya na rin ang kumuha ng wine. Inaamin ko, sa amoy at tingin ng niluto niya parang nagutom ako bigla. Chef-chefan nga si pota. Tinawag na niya ako para kumain. Ang gara ng pagkakaayos ng mesa, may kandila pa.

"We're not on a date, you know!" sabi ko sa kanya. "Wag mong sindihan ang kandilang yan at lalong wag mong patayin ang ilaw."

"It's called fine dining, Kiros. Get with the program."

Hindi sinindihan ag kandila, bukas lang ang ilaw. Hindi ko maipagkakailang masarap talaga ang luto niya. Mga tipong tig-iisang libo ang bawat subo. Tahimik lang ako at nakatingin sa pagkain. Si Matt tingin ng tingin sakin hanggang di mapigilan magsalita.

"We could at least be friends, you know."

"I have enough friends." Sagot ko sa kanya.

"Ano bang meron sayo, ha? Ganyan ka ba talaga? Pagkatapos ng isang gabi sa lalake, bale wala na sayo?" Hindi ko sinagot ang tanong niya at inatupag ang pagkain ko.Napailing na lang ang ulo niya at bumalik sa pagkain.

"Ba't parang apektado ka?" tanong ko sa kanya.

"You know why I even bothered talking to you that night? Kasi kita sa mata mo na malungkot ka. Nakatawa ka pero malungkot ka. Parang dapat may kumausap sayo kung hindi magpapakamatay ka."

"Well, hindi ako malungkot, alright?" Naramdaman kong nagagalit sa kanya. Parang tinamaan ako.

"Whatever you say. But I honestly thought you were going to be… different."

Kinuha niya ang pinagkainan at nilagay sa lababo at iniwan niya akong kumain ng mag-isa. Natahimik ako sa sinabi niya. Tahimik ang buong bahay bigla. Si Zap lang at ang kanyang dila sa gatas ang tanging ingay hanggang narinig kong buksan ni Matt ang tv. Pagkatapos ng paghugas ko ng pinggan, kumuha ako ng dalawang baso at nilagyan ng wine. Hindi ko alam kung bakit pero nararamdaman ko na kailangan kong humingi ng patawad sa kanya. Mahirap sakin ang paghingi ng tawad. Pano niya nagawang mapilit sakin yun?Naabutan ko si Matt na natutulog na sa sala habang bukas ang tv. Natigilan ako sa nakita ko. Si Matt lang naman. Pero parang iba ang Matt na to. Mas maamo ang kanyang mukha. Mas tahimik. Gumalaw ang labi niya na parang may nginunguya. Parang bata. Malalim ang pahinga niya. Medyo mahaba ang buhok ni Matteo, ilang piraso nito bumabagsak sa mukha niya. Isang kamay niya nasa tiyan, ang isa naman sa tabi hawak ang remote. Parang gusto kong hawiin ang buhok niya, hawakan ang labi niya at halikan ang mata niya. Naramdaman ko na kumirot ang puso ko. Shit! Di pwede `to!

Binaba ko ang baso sa salamin na mesa sa sala. Anong gagawin mo, Kiros? Tanong ko sa sarili ko. Hindi ko gagawin ang gusto kong gawin. Hindi ako matatalo sa pustahan. Umalis ako sa sala at pumunta ng kwarto. Nahiga pero hindi makatulog. Iniisip ko si Matt at noong gabi na magkakilala kami. Hindi ko natatandaang sinabi niya ang pangalan niya pero ang alam ko 24 ang edad niya. Tinanong ko silang lahat ng edad nila. Twenty-five ako, hindi magkalayo ang edad namin. Tinanong niya kung pwede daw siya tumambay sa kinatatayuan ko. Sabi ko walang problema basta walang magagalit na nakikipag-usap siya saakin. Sa tagal ko na sa sirkulasyon, alam ko na ang gusto niyag mangyari. Hindi ako tatanggi. Biyaya na, aayawan ko pa ba? Hindi ko maalala ang pinag-usapan namin pero alam ko na marami. Mukha naman siyang matalino, may sense kausap. Marami na rin ang nainom ko pero ayaw ko pang tumigil. Sabi niya, sa condo niya na lang daw kami uminom para kung sakaling makatulog eh may higaan. Pumayag ako. Gegewang-gewang na din ako kaya inalalayan niya ako. Nakatulog ako sa biyahe, kahit papano nagbalik ang ulirat ko. Pero hindi naalis ang libog ko sa kanya. Hindi pa tuluyang sarado ang pinto tinulak ko na siya sa likod nito at hinalikan sa labi. Hindi niya ako binigo at humalik naman pabalik. Habang pinupuno ko ng halik ang kanyang labi, sinimula kong hubarin ang suot niyang polo. Ganun din ang ginawa niya sakin.At nangyari nga ang nangyari. Isa si Matt sa pinakamagaling na nakatalik ko. Ibang klase siyang gumalaw. Nakakalibog ang kanyang boses habang nagpapahiwatig ng sarap. Mainit ang hinga niya sa batok ko. Marahan ang kanyang pag-indayog. Marunong siyang magpaligaya at alam niya ang dapat gawin para magpaligaya. Walang salita, alam namin pareho ang dapat gawin. Matapos `yun, binuksan ko ang bintana at nagsindi ng yosi. Natulog na si Matt. Malamig ang hangin ng Disyembre lalo na dahil naka-boxers lang ako. Habang nakatingin sa mga ilaw sa baba, hindi ko namalayan ang luhang tumulo galing sa mata ko. Hindi na bago sakin ang umiyak matapos gawin yun. Sa bawat pagkakataon tinatanong ko sa sarili ko kung ano ang ginagawa ko sa buhay ko. Anong makukuha ko dito. Oo nga't
masarap pero nasasaktan ako pagkatapos. At hindi matumbasan ng sarap ang sakit na nararamdaman ko. Hindi ko alam kung bakit ako nasasaktan. Ayaw kong masaktan pero ayaw ko din timigil. Napukaw ako ng gumalaw si Matt, tulog parin. Pinunasan ko ang luha ko at bumalik sa kama. Tumalikod sa lalakeng yun at pinilit na matulog.

Nagising ako sa tahol ni Zap sa garden. Paglabas ko sa porch nakita kong nilalaro ni Matt ang aso ng frisbee sa garden. Nakangiti si Matt, iba sa itsura niya nung huli kaming mag-usap kagabi. Sana kinalimutan niya na yun. Ayaw kong pag-usapan. Pumunta ako sa kusina at gumawa ng kape, nilagay ko sa dalawang tasa. Paglabas ko nasa pool na sina Matt at ang aso. Nakita ako ni Matt at umahon, lumapit sa mesang pinaglagyan ko ng kape habang umupo naman ako. Walang suot ng t-shirt si Matt. Maganda talaga ang hubog ng katawan niya. Mas maganda pa dahil sa kumikintab sa araw na mga patak ng tubig dito.

"Is that for me?" turo niya sa isang tasa ng kape. Umupo siya sa harap ko.

"That's for Zap," birong sagot ko sa kanya.

"Kanino?" tanong niya sakin. Hindi niya nga pala alam na Zap ang tawag ko kay Legazpi. Tinuro ko ang aso. "I thought his name's Legazpi?"

"It is. But it's a stupid name so I call him Zap." sabi ko sa kanya.

"Ah! Ako nagpangalan sa kanya." sabi niya sakin habang tinitingnan ang aso na inaalis ang tubig sa katawan.

"Kaya pala." sabi ko sa kanya. "Sayo yang kape"

"Thanks. Ako nag bigay kay Macky niyan bago pa sila ikasal ni Kelly. May alaga din akong pug, si Villalobos."
Natawa ako ng malakas sa sinabi niya. "Bakit?"

"And pangit mo magbigay pangalan sa aso."

"Ganun ah! Eh ikaw nga diyan eh. Zap? Ano yun? parang kinuryente." Ngumiti kaming pareho, nagsalubong ang mata namin. Natahimik.

"Sa tingin mo ba talaga malungkot ako?" tanong ko sa kanya. Shit!

Sabi ko ayaw ko ng pag-usapan bakit ako pa ang nagsimula? Yumuko si Matt at ngumiti sa sarili.

"Sa tingin ko? Oo. Kitang kita sa mata mo. Kahit gaano mo itago, makikita at makikita parin sa mata. Hindi ka magaling magsinungaling, kita lahat. Kung masaya ka, kungmalungkot…" Nawalan ako ng sasabihin dahil sa sinabi niya.

"Pero… kung sinasabi mong hindi ka malungkot… e di hindi!" ngumiti siya sakin ng matamis. Napakagat ako ng labi.

"Do you believe in love?" biglang lumabas sa bibig ko. Ano ba `tong pinagtatatanong ko sa kanya?

"Sabi ko na nga ba in love ka sakin." wika niya at mas lumawak pa ang ngiti niya. Yung wine kagabi, `tong kape… nagpapa-cute ka pa palagi."

"May napakagsabi na ba sayo na napaka-arogante mong tao?" inis na tanong ko sa kanya.

"I was just kidding! Where are these questions coming from anyway? Kaaga-aga nag e-emote-emote ka a diyan!"

"My parents, they… they divorced when I was 15, Kelly was 12. Mga tito at tita ko, lahat, kung hindi divorced, hindi nag-asawa. Natatakot ako para kay Kelly."

"Natatakot kang masaktan."

"Ha? Ah… hindi, hindi… sabi ko si Kelly."

"`Di ba sabi ko sayo, hindi ka marunong mag-sinungaling?" Tumayo si Matt at naglakad papasok ng bahay. Tumigil siya sa may pinto at lumigon sakin.

"Wag kang mag-alala. Hindi hindi kita sasaktan."

Pagka-uwi ko sa bahay galing sa trabaho narinig kong kumakahol si Zap at nagri-ring ang telepono. Wala yata si Matteo.

"Hello?" sabi ko sa telepono.

"BB?" Si Kelly.

"Kelly! Oh kumusta? How's Hawaii?"

"BB ang ganda, sobra! Thanks thanks thanks talaga!"

"Enjoy it while you can kasi papatayin kita pag-balik mo dito!"

"Oh! What did I do?"

"Matteo!"

"Oh.. haha! BB naman, okay lang `yun no! Ano ka ba? Hindi ka ba natutuwa?

"Mukha ba akong natutuwa. Kelly? I mean what are you doing? He's your brother-in-law who I slept with!"

"Slept with? Past tense yun, BB ah! You mean you're not sleepING with him?"

"God no! It was a mistake, okay? I was drunk and that's what drunk people do!"

"BB… he was the one who asked me if you could stay with him. I thought you two are dating." Natigilan ako sa sinabi ni Kelly. Si Matt ang nag-request kay Kelly na dito ako tumira kasama niya?

"BB? Are you okay?"

"I'm… I'm fine, Kelly. I… I have to go now. Kinda busy."

"Okay. Tawag na lang ulit ako, ha! Bye BB, love you"

"I love you, too, Kelly." Binaba ko na ang telepono.

"Was that Kelly?" Nabigla ako. Nasa may pintuan si Matteo. Hindi ko alam kung gano na siya katagal dun at kung ano ang narinig niya. Hindi pa ako nakakasagot, nag-ring ulit ang telepono.

"Hello?" Sabi ng kabilang linya. Hindi si Kelly yun pero babae. "Is Teo there?" Inisip ko kung sino si Teo, akala ko wrong number hanggang naalala ko na Matteo nga pala si Matt.

"You mean Matt? Yeah he's, he's here." Inabot ko ang telepono kay Matt at umalis na rin ako paakyat ng kwarto pero narinig ko parin ang una niyang sinabi…

"Hello, baby!"

Sinarado ko ng malakas ang pintuan ng kwarto at napasandal sa likod. Hindi ko alam kung anong iisipin. Una nalaman ko na si Matt ang may gustong magkasama kami. Hindi ko alam kung maagalit ako sa kanya dahil sinet-up niya to o matutuwa dahil kahit papano gumagaan na ang loob ko sa kanya. Tapos bigla kong marinig siya sa telepono kausap ang isang babae tapos babatiin niya ng ganun? Nalilito ako. Sumasakit ang ulo ko at biglang nag-tubig ang mata ko. Nagseselos ba ako? Naiinis ako sa kanya pero hindi ko siya magawang kainisan ng labis labis. Tuluyan ng lumuha ang mata ko. `Tang ina kaya ayaw ko ng ganito eh.

Nagtangka akong kontrahin ang nararamdaman ko. Bakit ako umiiyak e ako na mismo ang nagsabi na ayaw ko sa kanya, na ayaw ko ng ganito. Ano naman sakin kung may karelasyon siya? Hindi gumana. Tuloy tuloy ang luha ko. Matagal din siguro ako sa ganung lagay ng biglang may kumatok sa pinto.

"Kiros?" Tawag ni Matt sakin. Ayaw kong magpakita sa kanya na ganun.

Pinunasan ko ang luha ko at nagpag-pag ng sarili tapos pinilit ngumiti. Tumayo ak sa pagkakaupo at binuksan ang pinto.

"Oh, Matt? Bakit?"

"Anong bakit? Ako dapat yata magtanong sayo niyan! Bakit ka umiiyak?"

"Ah… di ako umiiyak," sabay punay sa mata ko. "Napuwing lang ako."

Inabot ni Matt ang kamay niya sa mukha ko, akmang pupunasan and luha ko. Umatras ako ng hindi niya maabot.

"Hanggang kailan ka ba magsisinungaling sakin? Kailan mo ba ako pagkakatiwalaan?"

Umalis si Matt at humiga naman ako sa kama. Hindi ko namalayan na nakatulog na pala ako. Hindi na ako nakapag-bihis o naligo man lang. Nang nagising ako, nakita ko sa relo na alas dos-y-medya na ng madaling araw. Nagugutom ako kaya bumaba para kumain. Nadaanan ko si Matt na nakahiga sa may sala, ang tv bukas. Nakita kong may natatakpang pagkain sa mesa at binuksan yun. Sardinas.

Kung sa ibang pagkakataon, iisipin kong napaka-sweet at naghanda siya nga sardinas para sakin pero nalala kong bigla ang narinig ko sa telepono kahapon. Kumuha ako ng kanin sa may rice cooker at nagsimulang kumain.

"Ayos ka na ba?" Nabigla ako at napalingon sa kinatatayuan ni Matt. Hindi ko sinagot ang tanong niya at nagpatuloy sa pagkain. "Tumawag ulit si Kelly. Alam mo na pala."

"Ang alin?"

"Alam ko agad na ikaw yun nung makita kita sa kasal. Gustong gusto kitang makilala. Kinausap ako ni Kelly sa reception, nagtanong siya kung papayag akong magbantay ng bahay at sa aso. Sabi ko papayag ako kung kasama kita."

"Ah talaga?" sabi ko na nagkukunwaring walang pakialam. hindi ko makuhang tingnan siya kaya pinagpauloy ko lang ang pagkain. Naglakad siya papunta sa mesa at naupo sa katabing na upuan ko. Hinawakan niya ang bisig ko. "I just want to know you better."

"Bakit? May gusto ka ba sakin?" Sinabi ko sa kanya ng maypagka-sarcastic. "Gusto mo rin ba yung kausap mo sa telepono kanina?"

"Nagseselos ka ba? Is that what this is all about?" Medyo galit ang tono niya. "I was talking to my daughter!" Napatingin ako sa kanya. Nabigla ako sa sinabi niya pero hindi ko pinahalata. "And you talked to her mother."

"You didn't tell me you had a daughter." Nag-aasta parin akong hindi interesado at nagpatuloy sa pagkain.

"How can I if you're closing everything on me! You wouldn't let your guard down! Natatakot ka sakin! You don't trust me! I'm just a mistake to you, `di ba yan ang sabi mo kay Kelly?" Tumayo siya at naglakad papalayo pero tumigil at nagsalita.

"I didn't want to think YOU were a mistake. Now I can't help it."

Sinadya kong tumagal sa kusina, ayaw kong maabutan na gising si Matteo sa sala. Hingasan ko ang plato at lahat ng ng makita kong madumi. Nang dumaan ako sa sala para umakyat nakita ko si Matt sa sala, sarado na ang tv at natutulog na siya, nakaakap sa sarili at nilalamig. Walang kumot sa sala, naka-sando lang siya. Dali-dali akong umakyat sa kwarto at kumuha ng kumot. Tinakpan ko siya ng kumot na yun at tipong aakyat na ng narinig ko siyang magpasalamat.

Wala na si Matt ng magising ako ng alas-10. Sa kusina may malamig na french toast. Kinain ko ng malamig ang agahan at pumasok sa opisina. Wala parin si Matt ng makauwi ako ng gabi. Pagkatapos mag-luto at kumain, nanood ako ng tv sa sala, wala parin si Matt, hanggang nagising ako ng alas-dos ng madaling araw. Naisip ko kung nasaan na si Matt ng ganung oras at kung ano na ang nangyari sa kanya. Lumabas ako sa may pool para magpalamig at nakita si Matt na nakahandusay sa may upuan malapit sa pool. Gising si Matt at umiinom galing sa bote, sa baba ng upuan may tatlong bote ng Red Horse na ubos na at meron pang dalawa na hindi bukas. Halatang lasing na si Matt, malakas ang amoy ng alkohol sa kanya.

"Tama na yan," sabi ko sa kanya akmang kukunin ang beer sa kamay.

"I love the way you said that. It almost sounds like you care." sabi ni Matt. Hinayaan nyang kunin ko ang beer sa kamay nya.

"Pumasok ka na sa loob. Malamig dito."

"Another one! Ha! This must be my lucky day!"

"Matt, marami ka ng nainom."

"Why do you care? I mean I'm a mistake, right? Why do you care about your mistakes?"

"Is that what this is about? Kaya ka umiinom dahil sakin?"

"You'd like that, wouldn't you? But rest easy, I'm drinking because I made a mistake, a really bad mistake, the worst mistake I ever made." tumayo si Matt sa harap ko at hinawakan ang dalawang pisngi ko. Tumingin siya sa mata ko at tumahimik. Hindi ko alam kung anong gagawin niya. Ayaw ko siyang itulak baka matumba sa kalasingan.

"You, Kiros… you're the most beautiful mistake I ever made."

Naglakad si Matt papasok ng bahay at iniwan akong tulala sa kinatatayuan ko. Hindi ko na pinansin ang lamig kahit naninigas na ang katawan ko na parang nagyeyelo. Hindi ko alam kung hangin ang nagdala nun… o si Matt. Pagkarinig ko ng pagsarado ng pinto saka tumulo ang malakas na luha. Nandyan na naman sila. Ayaw na naman papigil. Sumabay sa pagbuhos ng luha ko ang pagbuhos ng ulan pero hindi ko magalaw ang paa ko para sumilong. Parang napako sa lupa hanggang tuluyan na akong mabasa ng ulan.

Pagka-umaga nagising ako na may lagnat. Sa lahat ba naman kasi ng lugar na pwedeng pagdramahan, dun pa ko sa umuulan. Umuulan pa din sa mga oras na yun. Hindi ako papasok. Nagreklamo ang tiyan ko sa gutom. Mag-aalas 8 pa lang. Sa kusina kumakain si Matt ng oatmeal. Pagkatapos tumingin sakin binalikan ang pagkain niya at nagkunwaring wala ako sa paligid. Nagbuhos ako ng kape sa tasa at umupo sa upuan na katapat ng kinauupuan niya. Wala akong magawa kung hindi titigan siya. Napakaamo ng kanyang mukha. Maliban sa pulang mata, aakalain ko na nasa harap ko ang pinakamagandang nilalang. Biglang kumirot and puso ko at lumakas ang tibok. Sabi ko na nga ba. Mukhang matatalo ako sa pustahan.

"Bakit?" tanong niya sakin. Napansin niya siguro ang pagtitig ko sa kanya.

"Tell me about your daughter," sabi ko sa kanya. Ngumiti din siya.

"Anong gusto mong malaman?"

"Kung anong gusto mong sabihin."

Tumahimik siya ng sandali, nagiisip kung anong sasabihin.

"Her name is Nicole… Nikki. She's 3. Kasama ng mama niya sa Australia. Dun ako tumira dati until two years ago when her mum and I… when her mum and I decided that we have to stop living a lie."

"Anong ibig mong sabihin?"

Tumahimik na naman siya para makapag-isip.

"Hindi ko mahal ang mummy ni Nicole," simula niya, "hindi rin niya ako mahal. Nagsama lang kami para sa bata. Nicole came out of nowhere, unexpectedly. Isang inuman ng magbabarkada, the next thing you know, her parents and my parents have agreed on a wedding. Ayaw naming pumayag. Her name was Celine, she was my bestfriend. Kilala namin ang isa't-isa. Alam ni Celine kung ano ako. At alam naming hindi kasal ang gusto namin. We went to Australia para tumakas sa kasal. We were practically prisoners. Ang bahay, pagkain, lahat bigay lang ng pamilya at mga barkada. Wala akong ginagawa dun. Celine met a new guy and fell in love kaya kailangan ko siyang bigyan ng space. Pumayag akong iwan sa kanya si Nikki with the promise that I will still be recognized as his father. Bumibisita ako dun once in a while and they call me."

Natahimik ako sa pagkukwento niya, akala ko may karugtong pa.

"Yun lang." dagdag niya.

"I'm sure she's a beautiful kid." sabi ko sa kanya.

"I'm her father, of course she's beautiful."

"Yabang…" Ngumiti siya at nawalan ulit kami ng pinaguusapan hanggang tanungin ko siya. "Did you mean what you said yesterday? Do you really think I'm a mistake?"

Tumingin siya ng matagal sakin bago nagsalita. Ulan lang sa labas ang naririnig namin.

"I don't know what to think."

"Because I think I'm in love with you."

Fuck! Sinabi ko ba yun sa kanya o sa isip ko lang? Parang hindi ko na napigilan, bigla na lang lumabas sa bibig ko. Tumahimik siya. Tang ina, sinabi ko nga yun, di ko inisip lang. Ngumiti siya sakin at walang sinabi.

"Pwede ba magsalita ka, para akong gago dito."

"What do you want me to say?"

"I don't know. Maybe you can tell me it's all a mistake. Diba favorite word mo yun? Maybe you can tell me it's just an illusion or something." Wala parin siyang sinabi.

Dinala niya ang pinagkainan sa lababo at hinugasan habang nakatingin lang ako sa kape ko na nangangarap na sana malunod na lang ako dito. Nangyari na ang kinatatakutan ko, ang magmahal. At hindi pa nga nagtatagal nasasaktan na ako agad. `Yun ang isang bagay kaya wala akong hinayaan na lumapit sakin ng ganito. Nabibigyan sila ng pagkakataon para saktan ka.

Hindi ako iiyak, sabi ko sa sarili ko. Kung hindi niya man ako gusto gaya ng pagkagusto ko sa kanya, wala na akong pakialam. Mabuti ng matapos `to bago pa masimulan.

"You're so stupid!" Sabi ko sa sarili ko ng malakas.

"Don't blame yourself. I'm just irrisistable." Putang ina nang-inis pa.

"You think this is a joke? God! Ikaw ang nagsabi sakin na masyado akong matigas, na di kita pinapatuloy," umiiyak na ako sa mga sandaling yun. "Then you take my defenses away, make me fall in love with you so bad and now you're laughing at me? Putang ina, anong tingin mo sakin, ha? Laruan?"

Lumapit ako sa kanya at pinaikot para magkaharap kami. "Look at me! Am I a toy to you, Matt?" Hindi siya nagsalita ng matagal hanggang…

"Are you really in love with me, Kiros?"

"Bingi ka ba?"

"Kiros, mahal mo ba talaga ako?" Hinawakan nya ang pisngi ko. Tumango ako bilang sagot sa tanong niya. Lumakas ang buhos ng luha ko. Natakpan ng tubig ang paningin ko. Sunod naramdaman ko na lang ang labi ni Matt sa labi ko. Isang malambot na halik. Niyakap niya ako at bumulong sa tenga.

"I knew I loved you the first time I ever laid eyes on you. I know that sounds crazy but well, I'm crazy. And
I'm crazy in love with you."

Natawa ako sa sinabi niya.

"Ang korni mo. Parang gusto ko na tuloy bawiin ang sinabi ko."

Bulong ko sa kanya.

"You know that's not true."

"Yeah… I know."

Niyakap niya ako ng mahigpit na sinuklian ko ng mas mahigpit na yakap. Hindi ako makapaniwalang sa iilang araw pa lang na magkakilala kami, ganito na ang mararamdaman ko para sa kanya. Pero hindi ako nagsisisi. Nawala ang takot ko sa kahit ano. Hindi ko maipaliwanag ang nararamdaman ko. At alam ko na ngayong gabi, hindi na ako iiyak.